Η ποίηση. Όμορφη λέξη .Τούτος ο σύγχρονος κόσμος που ζούμε , ο τυρανισμένος από τον φόβο και την ανησυχία θεωρώ πως την χρειάζεται διακαώς .Έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – τι θα γινόταν άραγε αν η πνοή μας λιγόστευε ;Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας θεός ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στην στέρηση αυτής της πολύτιμης εμπιστοσύνης .
Προσπάθησα να παρατηρήσω την διαφορά του σύγχρονου λόγου (λογοτεχνία , ποίηση ) με εκείνον του αρχαίου δράματος και συνειδητοποίησα πως η διαφορά είναι λίγη .
Ναι , όντος παράδοξο μα αληθές .Η συμπεριφορά του ανθρώπου δεν μοιάζει να έχει αλλάξει , τουλάχιστον στα βασικά του στοιχειά .Νοιώθει πάντα την ανάγκη να ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση .Αυτή η φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης κι ολοένα ξαναγεννιέται .Κυνηγημένη , ξέρει που να ’βρει καταφύγιο ,απαρνημένη , έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκλητους τόπους . Γι’ αυτήν δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου . Το βασίλειο της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης .
Σ’ αυτόν τον κόσμο , που ολοένα στενεύει , ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους . Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται . ‘Όπως όταν στο δρόμο της Θήβας ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμα της ,η απόκριση του ήταν άνθρωπος .Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας .Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε .Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου