ΠΛΗΓΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Δάσκαλος της βίας ο πόλεμος , μαέστρος του ολέθρου και ηγέτης του πόνου και της απανθρωπιάς .Κυρίαρχος αντίπαλων συμφερόντων ,άρχον της εξουσίας και του συμφέροντος. Κι οι άνθρωποι φερέφωνα στα χέρια του θεού Άρη ,πρόβατα στο βωμό του – χαμένοι στην ήττα και στην νίκη – θύματα κάθε είδους εκμετάλλευσης .

Στα πεδία πολέμου αυτού του κόσμου πρώτα και αθώα θύματα είναι οι άμαχοι .Για το παιδί που χάνει την αρτιμέλεια του , για τις γυναίκες που βιάζονται , για όσους αναζητούν απεγνωσμένα ένα φάρμακο ή μια γουλιά νερό το τελευταίο που έχει σημασία είναι τα ιδανικά που πλασάρει η εκατέρωθεν προπαγάνδα. Αυτοί είναι άμαχοι που σφαγιάζονται στο όνομα ενός άκαρδου , αιμοδιψή θεού . Παράπλευρες απώλειες τους λένε , αλλά καθένας απ’ αυτούς δεν είναι απλώς ένα νούμερο σε πολιτικές στατιστικές , είναι ένα πρόσωπο. Έχει οικογένεια και φίλους ,έχει ζωή και όνειρα πριν μεταβληθεί σε μια μονάδα από ένα συνολικό νούμερο που διαβάσετε γρήγορα στα κοινωνικά ρεπορτάζ .
Πέρσι το γεωργιανό πυροβολικό ξεκίνησε εχθροπραξίες με τη πρωτεύουσα της αποσχισμένης Νότιας Οσετίας ,Τσίχνιβάλι. Οι Ρώσοι ανταπέδωσαν με αεροπορικούς βομβαρδισμούς και σε λίγες μέρες εισέβαλαν στην Γεωργία .Το Γκόρι εκκενώθηκε και σύντομα ένα δευτερο μέτωπο άνοιξε στην Αμπχαζία. Κανείς απο τις δυο παρατάξεις δεν σεβάστηκε τους άμαχους .Χωρίς να δείξουν κανένα έλεος βομβάρδισαν μέσα σε πόλεις . Ο συνολικός αριθμός των νεκρών άμαχων ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε – αλλά ήταν τουλάχιστον 500 κι ακόμα περισσότεροι οι τραυματίες .
Εκείνος ήταν ένας πόλεμος που θεωρήθηκε μικρός σε σχέση με άλλα σφαγεία που έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στις πολυτάραχες σελίδες της ιστορίας .
Στο Κονγκό πρώην Ζαΐρ, το αίμα ρέει ποτάμι .Τα τελευταία πέντε χρόνια εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν .Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως αυτός ο πόλεμος ονομάζεται από κάποιους «Παγκόσμιος πόλεμος της Αφρικής ».Πρόκειται για μια σειρά επεισοδίων που διαρκούν από το 1996και ανακατεύουν πολλές φυλές και γειτονικά κράτη σε μια περιοχή με υπέδαφος πλούσιο σε διαμάντια , χαλκό , κασσίτερο και καλτάνιο .Ιδίως το τελευταίο ίσως και να αποτελεί την βασική αιτία του μακελειού. Πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο ορυκτό – μέταλλο απαραίτητο για την κατασκευή τεχνολογικών gagets · αλλά αντί να φέρει πλούτο στην χώρα που διαθέτει το 80% των παγκόσμιων αποθεμάτων , έγινε βαριά κατάρα. Χωριά ισοπεδώνονται, αιχμάλωτοι και γυναικόπαιδα , όσο αντέχουν ,εργάζονται ως σκλάβοι στα ορυχεία για χάρη του προσωρινά κυριάρχου στρατηγού και μεγάλο μέρος του πληθυσμού λιμοκτονεί. Κάθε χρόνο ο αριθμός νεκρών από σφαίρες και στερήσεις ανέρχεται στις 45.000 ζωές .
Στο Αυγανιστάν ο πόλεμος ξεκίνησε με έναν εμφύλιο το 1978συνεχίστηκε με εισβολή των Ρώσων την επόμενη χρονιά , με νέο εμφύλιο μετά την αποχώρηση του στο 1989 , με εισβολή των Αμερικάνων το 2001…
Τα ονόματα των αντιμαχόμενων και η τεχνολογία των όπλων αλλάζουν αλλά για το λαό το αποτέλεσμα είναι το ίδιο .Φτώχια , βόμβες , νάρκες – πολλές νάρκες πολλοί οι ακρωτηριασμοί πολύς ο πόνος και η οδύνη . Είναι πρώτο στη λίστα των χωρών που παραμονεύει αυτός ο ύπουλος φονιάς .Μια ανοικτή πληγή καθώς ο αριθμός τραυματιών και νεκρών αυξάνεται συνεχώς κάθε λεπτό.
Στη Λιβερία ύστερα από 14 χρόνια εμφυλίου , που τυπικά τελείωσε το 2003, οι άνθρωποι προσπάθησαν να μαζέψουν τα συντρίμμια της ζωής τους . Πρώιν παιδιά – στρατιώτες με την αθωότητα τους για πάντα χαμένη επιστρέφουν στα σχολεία .Θύματα βιασμού προσπαθούν να ξεχάσουν και να χτίσουν οικογένειες Αλλά δεν είναι εύκολος ο δρόμος για την ομαλότητα .Φυλετικές διαμάχες , αντιπαραθέσεις για
την κυριότητα της γης και ελαφρά όπλα διάσπαρτα παντού .Στο υπέδαφος κρύβονται ακόμη τα διαμάντια που απέκτησαν δικαιολογημένα το επίθετο «ματωμένα » τότε που εξορύσσονταν και κυκλοφορούσαν παράνομα για να εξοπλίσουν φατρίες .
Πίσω από πολλές συγκρούσεις ,βαπτισμένες στην κολυμπήθρα της ιδεολογίας και των ιδανικών κρύβεται απλώς ένα προϊόν. Στην Κολομβία είναι η κοκαΐνη . Η ιστορία της χώρας είναι ταυτόσημη σχεδόν με ένοπλες συγκρούσεις ,εδώ και πενήντα χρόνια ο καυγάς γίνεται για τον έλεγχο των φυτειών ενώ αυτές με τη σειρά τους προσφέρουν χρήματα για να διατηρούνται οι στρατοί. Αντάρτες ,παραστρατιωτικοί και κρατικές δυνάμεις συναγωνίζονται για το ποιος θα είναι ο χειρότερος .Αποτέλεσμα, τρία εκατομμύρια πρόσφυγες κι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί στις αρχές της δεκαετίας του 80 όπου το μακελειό πήρε το όνομα: la violencia .Η Βία με κεφαλαίο…
Ο πόλεμος δεν έχει πάντα ιδεολογίες σημαίες και αρχηγούς. Μερικέ φορές είναι ιδιότυπα κοινωνικός , μπορεί να καίει για δεκαετίες αλλά όχι κραυγαλέα .Τέτοια είναι η περίπτωση της Αϊτής όπου κανείς δεν ξέρει ποιος πραγματικά κυβερνά τη χώρα .Οι στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών , η ανίκανη κυβέρνηση ή οι ένοπλες συμμορίες ;

Αυτός που κυβερνά εκεί και σε πολλά αλλά μέρη αυτού του κατατρεγμένου πλανήτη είναι ο ίδιος ο πόλεμος μανιασμένος αιμοδιψής – φρενιασμένος δαίμονας με πολλούς πιστούς και κανένα φίλο .