Μια από αυτές τις ήσυχες και δροσερές νύχτες του φθινοπώρου , που μπαίνει δραματικά γρήγορα αλλάζοντας την εποχή · και μας προτρέπει με τη μελαγχολία του να αποχαιρετήσουμε (με μεγάλη δυσκολία , γκρίνια και μουρμούρα ) τη γλυκά κι εύθυμη ζέστη που καλοκαιριού , αποφάσισα κι εγώ να σηκώσω από τον (κατά τα άλλα αναπαυτικότατο ) καναπέ το νωθρό και μοναχικό εαυτό μου και να κάνω έναν όμορφο περίπατο στα παλιά και υγραμένα πλακόστρωτα καλντερίμια της μικρής μου πόλης .
Ασυναίσθητα τα βήματα μου με οδήγησαν στο κάστρο · ένα από τα αγαπημένα μου σημεία σ’ ετούτο τον τόπο κι ίσως το καλύτερο παρατηρητήριο για τους εναπομείναντες ρομαντικούς κι αυτός που αγαπούν τον αέρα και τα χρώματα της θάλασσας ….
Ο ουρανό έμοιαζε ολοένα να βαραίνει πάνω απ’ τη γη και τα αστέρια ν’ αστράφτουν σαν πυροφάνια στη θάλασσα της νύχτας .
Αγαπώ τη νύχτα .Κάνει τη μικρή μου πόλη να μοιάζει με την καρδιά του κόσμου. Έχει την μαγική αυτή ικανότητα να μεταμορφώνει να απλώνεται και να αγκαλιάζει τρυφερά όσα μπορούν τα μάτια δουν . Μα ακόμη κι αυτά που δεν μπορούν και χάνονται στο σκοτάδι καθώς το φως θέλει το χρόνο του και δεν φτάνει πάντα στον αμφιβληστροειδή μας , παρά μόνο χάνεται μαγικά στις σκιές ενός άγνωστου κόσμου.
Στάθηκα σ’ ένα χαμηλό ύψωμα απ’ όπου μπορούσα να δω τη χλωμή αχνογάλανη θάλασσα .Κι αυτή ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που νοιώθουμε το μυαλό μας να γίνεται μαλακό και ασαφές σαν τον ωκεανό.
Η θαλασσινή ομίχλη είχε ήδη φύγει . Πέρα στο λιμάνι έμπαινε ένα ψαροκάικο φορτωμένο τη βραδινή ψαριά , πιο κάτω μερικοί ψαράδες έφτιαχναν τα δίχτυα τους με φόντο το ανοιχτό γαλάζιο κι η πόλη πίσω μου πολύβουη και ζωντανή συνέχιζε ξετυλίγεται σαν παλιό φιλμ κινηματογράφου αφηγουμένη έναν μικρόκοσμο ανθρώπινων ψυχών .
Κι όλα τούτα εξελίσσονταν κάτω από το αιώνιο φως του φεγγαριού , του μοναδικού φωτός που διαφεντεύει την νύχτα , καλύπτοντας τα μυστήρια των ανθρώπων σε ένα διαστελλόμενο άπειρο σύμπαν .
Ένα φεγγάρι , που παραμένει εγγυητής των ρομαντικών συναισθημάτων μας κι είναι πάντα εκεί. Ένα είδος υπενθύμισης πως η ζωή γλιστράει μέσα στον χρόνο σε αλλεπάλληλους κύκλους εμπειριών , πως ο εαυτός μας εμπλουτίζεται δοκιμάζοντας τα όρια του σε δίνες συγκινήσεων .
Αναλογίστηκα … έτσι εγώ , ένας μικρός παρατηρητής , ταξιδευτής του κόσμου ,ισορροπώντας στη ζωή , δημιουργώντας την δική μου οδύσσεια , κοιτάζοντας το φεγγάρι που δεσπόζει θριαμβευτικά στον σκοτεινό ουρανό τις νύχτες , νοιώθοντας το ίδιο εκείνο πρωτόγονο δέος για την παράδοξη παρουσία του , την ίδια ιερή σαγήνη για την θηλυκή φύση της αέναης αναγέννησης του .Μια πέτρα στον ουρανό που μεταμορφώνεται όπως η ζωή μας ,« χάνοντας »και «βρίσκοντας », σαν το ταξίδι από την επιθυμία στην εκπλήρωση , από την έλλειψη στην πλήρωση . Κοίταξα γύρω από το φεγγάρι αντικρίζοντας το ιριδίζον παρελθόν και εικάζοντας το μέλλον …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου