ΕΝ-ΣΤΑΣΗ

Βλέπω ακούω αισθάνομαι σκέπτομαι λέγω και πράττω. Μα αλήθεια πως μπορώ να είμαι ελεύθερη να τα κάνω όλα αυτά; Αλήθεια είμαι ελεύθερη ή μήπως είμαι ουσιαστικά κι ολοκληρωτικά παγιδευμένη σ έναν φθαρτό προβληματικό και άχαρο κόσμο ; Διερωτώμαι…;

Μια απ αυτές τις ημέρες έκανα το μοιραίο λάθος να αφήσω το χαζοκούτι ανοικτό να μου κάνει παρέα και πήρα και μια εφημερίδα να διαβάσω μαζί με τον απογευματινό μου καφέ. Η γνώση λέει , σου δίνει το δικαίωμα της επιλογής , τι το ήθελα η έρμη…; Τι απογοήτευση και τι μηδενισμός ήταν αυτός .Πήρα μια αρκετά γερή δόση σκληρής κι αδιάλλακτης πραγματικότητας ,οφείλω να ομολογήσω! Σίγουρα δεν περίμενα να αντικρίσω έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο αλλά αυτό ίσως παραπάει…

Τελικά ελευθερία σημαίνει να έχεις επιλογές ή μήπως το να έχεις επιλογές σημαίνει να έχεις ακόμη περισσότερες δυσκολίες ; Λες κι έχουμε λίγες. Ιδού η απορία φίλοι μου.

Συνειδητοποίησα με τα λύπης μου πως σ ετούτο τον κατατρεγμένο τόπο ουδής αναλαμβάνει ευθύνη ποσό μάλλον πολιτική…

Διάβασα λοιπόν στον τύπο (και τι δε διάβασα εδώ που τα λέμε για τα χάλια μας που τα χαιρόμαστε) για την κορύφωση του εκνευρισμού μεταξύ των δυο μεγάλων (γνωστών και μη εξαιρετέων) κωμάτων εξουσίας και για τον Μέγα πόλεμο αλληλοκατηγοριών και φαγωμάρας που δεν φώτισαν δυστυχώς ούτε για λίγο το πολυσυζητημένο σκάνδαλο της Simens.

Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία (τι πρωτότυπο άλλωστε ) και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο για τον παραμυθιασμένο και κατάκοπο, αγανακτισμένο απ τα πολλά πολίτη « Ποιος πήρε τα χρήματα από τα μαύρα ταμεία της Simens». Πολύ το παραμύθι φίλοι μου κι η εποχή της θειας Λένας έχει περάσει ανεπίστρεπτη για πολλούς από μας, που αναζητάμε ουτοπικά τη διαφάνεια . Μα όπως είπε κι ό Σεφέρης «Κι αν σου μιλάω με παραμύθια και παραβολές , είναι γιατί τα ακούς γλυκότερα »,οτι ακριβώς κάνουν κι οι ατσίδες, λαοπλάνοι , τεχνοκράτες πολιτικοί μας χρησιμοποιώντας με μαεστρία την τέχνη του λόγου και της προσποίησης . Είμαστε δηλαδή αυτό που λέει ο σοφός λαός σ αυτές τις περιπτώσεις αλλού βαρούν τα τούμπανα κι αλλού χορεύει η νύφη .

Κι από τούμπανα εμείς όσο να πεις κάτι ξέρουμε – του πολέμου τα λεγόμενα , όταν το δημοσιονομικό έλλειμμα καλπάζει σαν άγριο άλογο καθώς η χώρα συνεχώς δανείζεται με τρελά επιτόκια για το παραμικρό ,λες και μας είπε κανείς πως τα δάνεια είναι βιταμινούλες . Σε μια χώρα με ασθενέστατη μνήμη για τα τεχνοκρατικά της λάθη και πάθη , στο χείλος της πλήρους οικονομικής χρεοκοπίας .Ποιος είναι λοιπόν αυτός που μπορεί να μιλήσει για το δικαίωμα της επιλογής όταν βλέπει μια Ελλάδα να παίρνει επιχειρηματικά την κατιούσα ,με μεγάλη κάμψη της κατανάλωσης και ιδιαιτέρως περιορισμένη ρευστότητα εφόσον ο κοσμάκης δεν δύναται πλέον και να πνίγει σαν κατά συρροήν δολοφόνος , εταιρίες κ ελευθέρους επαγγελματίες. Με μια αγορά φεσομένη ως το κόκαλο με ακάλυπτες επιταγές και το πλαφόν παίρνει φωτιά. Μικρές επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη βάζουν λουκέτο στις εξώπορτες και διαγράφονται απο τους καταλόγους του επαγγελματικού επιμελητηρίου ,καλώντας κόσμο και ντουνιά λες κι είναι σε βεγγέρα περάσει από τον ΟΑΕΔ για να ξαναματαμπεί στο ταμείο ανεργίας.

Άνθρωποι στριμώχνονται μπροστά από αναρτημένους πίνακες του ΑΣΕΠ με την απόγνωση να καθρεπτίζετε στα μάτια τους για ένα μέλλον αβέβαιο και παιδιά με το ίδιο βλέμμα να παλεύουν για την παιδεία στην αρχή μιας δυσοίωνης σχολικής χρονιάς, στοιβαγμένους μετανάστες χωρίς τόπο ,ελπίδα ,δικαιώματα , κατατρεγμένους από τη «σκούπα » …

Κι όλους εμάς να τρέχουμε με τα ποδαράκια μας στον ώμο – την ιδία παλιά ιστορία για να βγάλουνε τον επιούσιο , μέσα σ ένα κόσμο με θηρία , λαμόγια , δάνεια , μίζες, βίζες , ακάλυπτες επιταγές , τράπεζες πολυεθνικές ,βολέματα , λαδώματα , ανεργία κι ένα ταμείο μονίμως μείον και αλλά πολλά , παρά πολλά…

Τώρα θα μου πείτε γιατί τόσος πεσιμισμός, αλήθεια όμως δεν είναι. Είναι ίσως μια απλή – κατά προσέγγιση δήλωση της τωρινής μας κατάστασης .Αλλά ας μην τρελαινόμαστε .Ίσως τελικά υπάρχει ελευθερία κι ας μην την βλέπουμε τώρα που τα μάτια μας είναι τόσο θολά από το καυσαέριο των δραματικών γεγονότων που ζούμε , αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο .

Πάντως ας μην ξεχνάμε, πως πάντα θα υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν άνθρωποι…