Πόσες φορές δεν έχετε πιάσει τον εαυτό σας να κοιτάει το γύρω περιβάλλον, με αυτό το καταπληκτικό βλέμμα του ροφού , χωρίς να αντιλαμβάνεστε πλήρως το τι συμβαίνει γύρω σας? Πόσες φορές δεν έχετε πει στον εαυτό σας ... ε , ποτέ... γιατί σ εμένα πάλι...? υπάρχει θεία δίκη άραγε...? Μην τρελαίνεστε. Πάρτε το απόφαση πως η ζωή κάνει την υπέροχη διαδρομή της μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς ενός χαοτικού σύμπαντος. Κι όσο κι αν προσπαθήσουμε να ελέγξουμε τον θεωρητικά δικό μας μικρόκοσμο , φοβάμαι πως θα αποτύχουμε παταγωδώς. Όχι μόνο γιατί έχουμε την τάση να αρκούμαστε στην υπαρξιακή μας πρεσβυωπία και να χανόμαστε σε ένα ντελίριο σουρεάλε της τρέχουσας αισθητικής και κρίσης των ημερών μας, αλλά και γιατί εν τη γενέση μας , έχουμε μάθει να τρέχουμε αλλόφρονες χωρίς λόγω και αιτία- υποψιασμένοι για τον κίνδυνο να χαθούμε , που ελλοχεύει στην προσπάθεια μας για ανάλυση των τετριμμένων και μη πραγμάτων που μας απασχολούν- στις όποιες φάσεις της ζωής μας - μέσα από την ενίοτε εσωτερική μας ενδοσκόπηση.
Κάποιος , κάπου, κάποτε, αποφάσισε πως είναι ευκολότερο να διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας με το παραμικρό και να γινόμαστε επαναστάτες χωρίς αιτία , με ένα μυαλό σε νεκρική ακαμψία σαν την εικόνα των μαζεμένων προβάτων που τρέχουν, απο τους μοντέρνους καιρούς του Chaplin. Ίσως λοιπόν , γινόμαστε άθελα μας κυνηγοί μιας ουτοπίας, με τα μάτια κλειστά απο τις παρωπίδες των παιχνιδιών της κοινωνικής μας αποχαύνωσης -αδιαφορώντας για εκείνο το έρμο το αίσθημα( το προ πολλού ξεχασμένο ) της αυτοσυντήρησης που κραυγάζει μέσα μας σαν ξυπνητήρι αφύπνισης .Είναι αυτό που κοινώς θα λέγαμε , κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος , καθώς στην προσπάθεια μας αυτή να ανακαλύψουμε το αληθινό μυστήριο του κόσμου για τον εαυτό μας , χανόμαστε στο ίδιο μας το παιχνίδι για το κυνήγι της ευτυχίας, που καταλήγει δυστυχώς να είναι για τους ταλαιπωρημένους εαυτούς μας η πιο ενοχλητική δυστυχία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου