ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ...

Όλοι ψάχνουμε αυτό το κάτι που θα δώσει περισσότερο νόημα στη ζωή μας. Κάθε μέρα άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν ανάμεσα σε ξένους .Όλοι θέλουμε να βγούμε από τους εαυτούς μας και να σμίξουμε με άλλους. Καθώς σαν άνθρωποι έχουμε την ενστικτώδη ανάγκη να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλο. Έχουμε γύρω μας ανθρώπους σχεδόν αδιάκοπα · ανθρώπους που γνωρίζουμε τυχαία , που τους βλέπουμε περιστασιακά ή τους συναντάμε για λίγες στιγμές καθημερινά . Μερικούς από αυτούς , τους αποκαλούμε φίλους ,άλλους γνωστούς, άλλους συγγενείς, άλλους συντρόφους . Απο αυτούς άλλους ακούμε , άλλους φθονούμε άλλους τους θέλουμε κι άλλους τους απωθούμε , άλλους πάλι προσπαθούμε να τους αγαπήσουμε και να τους εμπιστευτούμε , δυστυχώς πάντα με φόβο και ανασφάλεια . Καθημερινά ελπίζουμε για τους εαυτούς μας ,να γίνουμε καλύτεροι φίλοι ,εραστές και πιο ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Συχνά πολλοί από μας γινόμαστε εσωστρεφείς , επιφυλακτικοί απέναντι στους γύρω μας . Στην πραγματικότητα έχουμε γίνει καχύποπτοι απέναντι σ αυτούς που αγαπούν ή λένε ότι αγαπούν , τρομάζοντας ακόμα και στο άκουσμα της λέξης .Και είτε τους απορρίπτουμε σαν αφελείς κι άσχετους είτε τους θεωρούμε υποκριτές Είμαστε σίγουροι μάλιστα , ότι κανένας δεν μπορεί να νοιάζεται ειλικρινά για οποιονδήποτε , χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία . Τα χαρακτηρίστηκα της αγάπης , όπως τρυφερότητα , ή αφοσίωση , το ενδιαφέρον η γενναιοδωρία κι η εμπιστοσύνη , κατατάσσονται στις αφηρημένες έννοιες κι αγνοούνται…

Όμως η αγάπη υπάρχει κάπου εκεί έξω , είναι αληθινή…

Μπορεί όμως να λειτουργήσει, μόνο αν παραιτηθούμε από τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις που εξακολουθούν να μας καθηλώνουν .Χρειάζεται να προκαλέσουμε τους κυνικούς εαυτούς μας , και να πιστέψουμε ότι η ιδέα της αγάπης δεν είναι μόνο ρομαντική ανοησία και ιδεαλιστικές σαχλαμάρες ….ας της δώσουμε μια ευκαιρία …

Είναι πιθανόν πολλοί άνθρωποι γύρω μας να θέλουν ειλικρινά να μάθουν να αγαπούν , χωρίς όμως να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργήσει η ίδια αγάπη. Ούτε να είναι διατεθειμένοι να δεχτούν την ιδέα , ότι το να μάθεις να αγαπάς , δεν γίνεται μέσα σε μια μέρα ,αλλά απαιτεί χρόνο και προσπάθεια . Κλεισμένοι καθώς είναι μέσα στο φαινομενικά ασφαλές κλουβί του εαυτό τους , αρνούνται πεισματικά να ανοιχτούν. Δέσμιοι του φόβου τους μήπως πληγωθούν και βιώσουν την απόρριψη, απορρίπτουν οι ίδιοι κάθε προσπάθεια προσέγγισης ενός αλλού ανθρώπου. Γίνονται οι ίδιοι , άνθρωποι -καρύδια -εξωτερικά (μονό) σκληροί που φοβούνται να εκθέσουν τους εαυτούς τους σε κοινή θέα , να νοιώσουν και να εμπιστευτούν την ήδη ταλαιπωρημένη τους , εύθραυστη κι ευάλωτη ,πολύτιμη ψυχή στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου. Οδηγημένοι απο μία κοινωνία εφήμερη και κίβδηλη που μας λανσάρει και μας ενημερώνει¸ <πως γίνεται> το οτιδήποτε ευτελές μέσα από άπυρα εγχειρίδια , ενώ αγνοεί και ξεχνά τα ουσιώδη και σημαντικά, όπως απλά συναισθήματα , δεσμούς και αξίες –αποξενώνοντας τους ανθρώπους και φορτώνοντας στους περισσότερες απογοητεύσεις, φοβίες και μοναξιά .

Παρόλα αυτά με μικρές ατομικές αλλαγές και μικρά βήματα εμπιστοσύνης, μπορούμε να οικοδομήσουμε την ελπίδα στις ανθρώπινες σχέσεις , την επαφή και την αγάπη. Κάθε μικρή στιγμή αγάπης που ζούμε και μαθαίνουμε μας φέρνει όλο και περισσότερες ,κάνοντας τον κόσμο καλύτερο τόσο για μας όσο και για όσους συναναστρεφόμαστε .

Είναι λάθος όμως να αφήνουμε τους εαυτούς μας να πιστεύουν και να αποδέχονται στείρες και ανόητε απόψεις ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά όσο άσχημη και φοβισμένη κι αν φαίνεται ορισμένες φορές κι όποια κι αν είναι η προέλευση της , δεν μπορεί να αλλάξει .Πάντα υπάρχει ελπίδα ακόμη και γι αυτούς που νοιώθουν ότι τους λείπει η ικανότητα ν αγαπήσουν απόλυτα και χαρούμενα χωρίς φόβο .Αυτή η ελπίδα στηρίζεται στη γνώση ότι , ακόμη κι αν απαιτείται προσπάθεια θάρρος και δύναμη , όλοι οι άνθρωποι μπορούν αφήσουν τους εαυτούς τους ελευθέρους και να μάθουν να αγαπούν .

Προσπαθώντας να ζήσουμε με την αγάπη , θα δούμε ότι ο πόνος , η δυσφορία ,ακόμη και η απόρριψη είναι μέρος της διαδικασίας .Δεν θα βρούμε ποτέ ανθρώπους να μας προσφέρουν την αγάπη εύκολα κι ανώδυνα . Εφόσον όμως η διαδικασία αυτή είναι μια ανθρώπινη εμπειρία που παρά τις δυσκολίες τις και τα κακοτράχαλα μονοπάτια της , προσφέρει τη μεγαλύτερη ανταμοιβή θεωρώ πως είναι κάτι το οποίο αξίζουμε όλοι να δοκιμάσουμε ·άλλωστε τι είναι καλύτερο , να έχουμε αγαπήσει κι ας έχουμε πληγωθεί ή να μην έχουμε αγαπήσει ποτέ ;

Ίσως είναι καιρός να ξανακοιτάξουμε τους τρόπους και τη δύναμη της αγάπης . Σε πολλούς , η σκέψη και μόνο ότι υπάρχει πραγματικά δυνατότητα για αγάπη , δίνει ελπίδα γι αυτό που διαφορετικά θα ήταν μια άδεια ζωή . Τι κακό θα μπορούσε να προκύψει από τον αμοιβαίο σεβασμό , την ευγένεια , την καλοσύνη και την εμπιστοσύνη ;Σκεφτείτε το λίγο. Μόνο η αγάπη έχει την δύναμη να ενώνει , δίχως να αφαιρεί τίποτα από την προσωπικότητα του άλλου.

Κι ακόμη κάτι που σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό όλων μας και επίμονα στο παρελθόν μας είχε αμφιταλαντεύσει μας ή εξακολουθεί να μας γεμίζει αμφιβολίες κι ανασφάλεια , είναι η αγάπη των άλλων προς εμάς…

Έτσι στην ερώτηση < Πώς ξέρω αν μ αγαπούν ειλικρινά ;> μπορεί να υπάρξουν μόνο επιμέρους απαντήσεις , τις όποιες δυστυχώς μονό ο ίδιος μας ο εαυτός μπορεί να αποφανθεί επεξεργαζόμενος το τι έχει , είχε ή θα ήθελε να δώσει ή να δει μέσα στη σχέση του. Σίγουρα ωστόσο , οι άνθρωποι που μας αγαπούν θέλουν να είμαστε αυτό πού είμαστε , όχι αυτό που είναι εκείνοι · βάζοντας στην άκρη τα έμφυτα εγωιστικά , εγωκεντρικά και κτητικά τους συναισθήματα . Ίσως να βλέπουν σε εμάς το άλλο τους μισό , το άλλο μισό της ψυχής τους όπως υποστήριζε κι ο Πλάτωνας ,Αlma Mundi όπως το αποκαλούσαν οι αλχημιστές .

Το κομμάτι εκείνο από τα σπάργανα της ανθρώπινης μας ύπαρξης ψάχνουμε να συναρτήσουμε σε ατελείωτες άσκοπες περιπλανήσεις στους χαμένους δρόμους της ζωής μας ,με τη μυστηριώδη υποχρέωση να ξαναενωθούμε και να ξαναγεννηθούμε μέσω της αγάπης .

Τους ανθρώπους που μας αγαπούν θα τους χαροποιεί το γεγονός ότι ωριμάζουμε σύμφωνα με τις ιδέες μας , το μέλλον μας .Θέλουν να είμαστε ανεξάρτητοι κι ελεύθεροι , όχι υποταγμένοι και φοβισμένοι .Θα θέλουν να διευκολύνουν τη ζωή μας , όχι προστατεύοντας μας από τον πόνο , αλλά με το να βρίσκονται στο πλάι μας όταν τους χρειαζόμαστε . Μας ενθαρρύνουν να διακινδυνεύουμε ,να ρισκάρουμε , γιατί παίρνοντας το ρίσκο ωριμάζουμε .Μας βοηθούν να βρούμε εναλλακτικές λύσεις συμπεριφοράς ,χαίρονται με τις επιτυχίες μας και μας παρηγορούν στις αποτυχίες .Όχι μόνο μας νοιώθουν , μας νοιάζονται και μας αγαπούν , αλλά είναι και οι πιο πιστοί μας φίλοι , οι εραστές που μας ολοκληρώνουν , οι πιο σπλαχνικοί μας σύντροφοι και οι παντοτινοί μας συνοδοιπόροι. Είναι αυτοί που είναι πρόθυμοι κάνουν παραχωρήσεις στις ατέλειες και μικροπαραξενιές μας .Μας γεμίζουν ,μας ολοκληρώνουν , μπορούμε να υπολογίζουμε σ αυτούς , μας υποστηρίζουν και μας συντροφεύουν.

Βέβαια , καθένας από μας έχει διαφορετικές απαιτήσεις για το πόσο και πως θέλει να τον αγαπούν .Μερικοί έχουν ανάγκη ν ακούν τα λόγια «Σ αγαπώ» κάθε μέρα , ενώ για άλλους τα λόγια αυτά υπάρχουν σ ένα βλέμμα, μια κίνηση, μια σιωπηρή επικοινωνία. Ίσως και να μην έχει τόση σημασία ό τρόπος που κάποιος θα εκδηλώσει την αγάπη του όσο η εκδήλωση αυτή να είναι συχνή και ουσιαστική .

Θεωρώ πως η εκδήλωση της αγάπης είναι ίσως η σημαντικότερη από τις ανθρώπινες εκδηλώσεις .Όταν προσφέρεται ελευθέρα , ανιδιοτελώς ,μπορεί να δυναμώσει και να δώσει ανώτερο σκοπό στις ανθρώπινες σχέσεις .

Θέλει πολύ κουράγιο να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε και να πιστέψουμε στην αγάπη αλλά αξίζει να το δοκιμάσουμε…

Εσείς τι λέτε …..