Ένα από τα πιο ανορθόδοξα μυθιστορήματα της νεότερης εποχής, "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι" αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του ηδονοθήρα Ντόριαν ο οποίος, συνεπαρμένος από το εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο που του φιλοτεχνεί ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγουορντ, πουλάει την ψυχή του με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και το αιώνιο κάλλος.
Υπό την επιρροή του φίλου του, του λόρδου Χένρι Γουότον, ο Ντόριαν θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής τον οποίο κρατά κρυφό από την υψηλή κοινωνία στα μάτια της οποίας παραμένει ένας τζέντλεμαν. Το πορτρέτο, σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, φέρει τα σημάδια της φθοράς του.
Οι υπαινιγμοί για τις ακατονόμαστες αμαρτίες στις οποίες επιδίδεται ο ήρωας προκάλεσαν σκάνδαλο όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο το 1891 - το βιβλίο χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο στη δίκη του Όσκαρ Ουάιλντ το 1895. Βέβαια, ούτε οι βρετανοί κριτικοί της εποχής επιφύλαξαν θερμή υποδοχή στο έργο αυτό, αν και τα λόγια του συγγραφέα του, "Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει", αποδείχτηκαν μάλλον προφητικά.
Σήμερα, αν και έχουν μεσολαβήσει περισσότερα από εκατό χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, η φαουστική ιστορία ηθικού ξεπεσμού του Όσκαρ Ουάιλντ εξακολουθεί να γοητεύει.
μερικά αποσπάσματα:
«Ξέρω πως θα γελάσεις μαζί μου», απάντησε ο ζωγράφος, «όμως πραγματικά δεν μπορώ να εκθέσω αυτό το έργο. Έχω βάλει πολύ από τον εαυτό μου μέσα σε αυτό».
«Χάρι», είπε ο Μπάζιλ Χόλγουορντ, κοιτάζοντάς το στα μάτια, «κάθε πορτρέτο που δημιουργείται με αίσθημα είναι πορτρέτο του καλλιτέχνη και όχι του μοντέλου. Το μοντέλο είναι απλώς η περίσταση, είναι κάτι το συμπτωματικό. Δεν είναι το μοντέλο αυτό που αποκαλύπτεται από το ζωγράφο, αλλά ο ίδιος ο ζωγράφος, που αποκαλύπτετει στον καμβά τον εαυτό του. Ο λόγος που δε θέλω να εκθέσω αυτόν τον πίνακα είναι ότι φοβάμαι πως σε αυτόν έχω δείξει το μυστικό της ψυχής μου».
Ψυχή και σώμα, σώμα και ψυχή- πόσο μυστήρια είναι!
Η ψυχή περιέχει ένστικτα ζωώδη και το σώμα έχει στιγμές πνευματικότητας. Οι αισθήσεις μπορούν να εκλεπτυνθούν και η διάνοια να γίνει κατώτερη. Ποιος θα μπορούσε να πει πού τελειώνει η παρόρμηση της σάρκας και πού αρχίζει η ψυχική; Πόσο ρηχοί ήταν οι αυθαίρετοι ορισμοί των συνηθισμένων ψυχολόγων!
Το κορίτσι την κοίταξε και συνοφρυώθηκε. «Λεφτά, μητέρα», φώναξε, «τι σημασία έχουν τα λεφτά; Η αγάπη είναι πιο σημαντική από τα λεφτά».
Τα παιδιά ξεκινούν αγαπώντας τους γονείς τους. Αργότερα τους κρίνουν. Μερικές φορές τους συγχωρούν.
«Το χρήμα δεν είναι ο μοναδικός τρόπος πληρωμής».
Όμως στα μυθιστορήματα χρησιμοποιεί κανείς ό,τι έχει πάψει να ισχύει στην πραγματική ζωή.
«Για πες μου, Ντόριαν, μιας και το έφερε η κουβέντα, τι ωφελεί τον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμο όλο και να χάσει –όπως λέει το ευαγγέλιο- την ψυχή του;»
Η ζωή σου είναι η τέχνη σου. Έκανες τον εαυτό σου μουσική. Τα σονέτα είναι οι μέρες σου.
Η ομορφιά του ήταν αυτή που τον είχε καταστρέψει. Η ομορφιά του και τα νιάτα του που είχε ευχηθεί να κρατήσουν για πάντα. Αν δεν ήταν αυτά τα δύο η ζωή του μπορεί να μην είχε στιγματιστεί. Η ομορφιά του ήταν μια μάσκα, τα νιάτα του μια ειρωνεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου