"Η λογική της αγάπης είναι ένα είδος μη λογικής. Ακολουθεί συχνά δρόμους ακατανόητους για το πνεύμα μας. Η αγάπη παρέχεται δωρεάν, αυτό δυσκολευόμαστε να το παραδεχθούμε. Σύμφωνα με την κανονική λογική, όλα έχουν ένα βάρος κι ένα αντίβαρο, υπάρχει μια πράξη και μια αντίδραση, ανάμεσα στη μια και την άλλη υπάρχει πάντα μια γνωστή σχέση."
"Τότε αγνοούσα ότι τα πράγματα που μας συμβαινουν δεν είναι ποτέ ουδέτερα, έστω κι αν το πιστεύουμε, έστω κι αν είμαστε σίγουροι γι' αυτό. Ένας σπόρος τριφύλλι διατηρεί ανέπαφη τη ζωτικότητά του ογδόντα ολόκληρα χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τα γεγονότα: ακόμα κι όταν τα καλύπτουμε μ' ένα στρώμα αδιαφορίας, ακόμα κι όταν τα φυσάμε για να τα στείλουμε μακριά, αυτά μένουν ήσυχα στη θέση τους. Είναι ο σπόρος ενός πράγματος που, αργά ή γρήγορα, θα βγει στην επιφάνεια."
"Τα υπερευαίσθητα άτομα παθαίνουν συχνά κάτι παράξενο, μεγαλώνοντας γίνονται πιο σκληρά. Το σώμα έχει τους νόμους του και ανάμεσα στους νόμους του υπάρχει και τούτος: αν κάτι υπονομεύει την ακεραιότητά του, μπαίνουν αμέσως σε κίνηση τα αντισώματα. Η βία κι ο κυνισμός είνια ακριβώς αυτό: ανατρέπουν το όραμα του κόσμου για να χαρίσουν δύναμη. Διαβάζοντας τη ζωή των μεγάλων εγκληματιών, δεν παραξενεύτηκα ποτέ από τη διαπίστωση ότι μερικοί αφάνιζαν ολόκληρους πληθυσμούς και το βράδυ πότιζαν τα λουλούδια ή θλίβονταν γιατί ένα πουλάκι είχε πέσει απ' τη φωλιά του. Κάπου μέσα μας βρίσκεται ένας διακόπτης κι ανάλογα με την ανάγκη, συνδέει ή αποσυνδέει το ρεύμα της καρδιάς."
"Αυτός ο γιος δεν ήταν θλιμμένος, αλλά σαστισμένος. Ίσως έτσι συμβαίνει πάντα, όταν φεύγει κι ο δεύτερος γονιός. Ξαφνικά βρίσκεσαι ολομόναχος, και μέσα στη μοναξιά σου αλλάζουν πολλά. Δεν είσαι πια γιος, δεν υπάρχει πια κανένας για να του εναντιωθείς. Το τέλος, που κατά φυσική ακολουθία διαγράφεται στον ορίζοντα είναι το δικό σου."
"Από τη γέννησή μας μας διδάσκουν ότι η ζωή είναι φτιαγμένη για να οικοδομούμε, κι όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια, γιατί αυτό που οικοδομούμε, γκρεμίζεται αργά ή γρήγορα, κανένα υλικό δεν είναι τόσο αυθεντικό ώστε να κρατήσει αιώνια. Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη για να οικοδομούμε, αλλά για να σπέρνουμε. Στον πλατύ κυκλικό χορό, από το φεγγίτη της αρχής ως εκείνον του τέλους, περνάει και απλώνεται ο σπόρος. ίσως δεν τον δούμε να βλασταίνει, γιατί όταν θα ξεμυτίσει, εμείς δε θα υπάρχουμε πια. Δεν έχει καμιά σημασία. Σημαντικό είναι ν' αφήσουμε πίσω μας κάτι ικανό να φυτρώσει και να μεγαλώσει."
"...το μεγάλο λάθος είναι να πιστεύουμε πως η ευφυϊα είναι δικό μας έργο. Όσο πιο έξυπνοι είμαστε τόσο πιο πολύ το πιστεύουμε, αλλά την ευφυϊα δεν τη φτιάχνουμε εμείς, η ευφυϊα είναι ένα δώρο, ένα είδος μικρού θησαυρού, που πρέπει να τον φροντίζουμε ιδιαίτερα, μας την έχουν εμπιστευτεί, πρέπει να τη σεβόμαστε, να έχουμε πίστη σ' αυτήν...Η μεγάλη σύγχυση γεννιέται όταν μπερδεύουμε τη γνώση με την εξουσία, όταν πιστεύουμε πως η ευφυϊα από μόνη της χρησιμεύει για να εξουσιάζουμε και να πλάθουμε τα πράγματα. Πολύ συχνά, ξεχνάμε να τη συνοδεύουμε με το συναίσθημα. Χωρίς ταπεινοφροσύνη, χωρίς συμπόνοια, η ευφυϊα είναι καταδικασμένη να μεταμορφωθεί σε τέρας, σ' ένα κλουβί απ' όπου είναι σχεδόν αδύνατο ν' αποδράσουμε...αυτό είναι το κακό της εποχής μας. Η ευφυϊα αποδεσμευμένη από όλα τα άλλα. Έχει χαθεί ο φόβος του Θεού, οι πράξεις δεν υπαγορεύονται από μια βαθιά αίσθηση..."
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου