αγαπημένες φρασεις

•Κάθε ερωτική σχέση βασίζεται σε άγραφες συμβάσεις που οι εραστές τις κλείνουν απρόσεκτα τις πρώτες βδομάδες της αγάπης τους. Βρίσκονται ακόμη σε ονειρική κατάσταση αλλά συνάμα, χωρίς να το ξέρουν, συντάσσουν σαν αδιάλλακτοι δικηγόροι τις λεπτομέρειες του συμβολαίου. Ώ εραστές, τα μάτια σας δεκατέσσερα σ' αυτές τις επικίνδυνες πρώτες μέρες! Αν σερβίρετε στο σύντροφό σας το πρόγευμά του στο κρεβάτι, θα πρέπει να το συνεχίσετε αυτό για πάντα, αν δεν θέλετε να κατηγορηθείτε αργότερα για έλλειψη αγάπης και για προδοσία. (Μίλαν Κούντερα "Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης" εκδ. Οδυσσέας σελ. 40)
•Ο έρωτας είναι μια αθώα πηγή που βγαίνει από την κοίτη της τη στρωμένη με κάρδαμο, λουλούδια και χαλίκια, που πότε ποτάμι και πότε ποταμός, αλλάζει όψη και φύση σε κάθε του κύμα και ρίχνεται σ' ένα απροσμέτρητο ωκεανό, όταν τα μικρά πνεύματα βλέπουν τη μονοτονία, όταν οι μεγάλες ψυχές βυθίζονται στην άβυσσο αδιάκοπων στοχασμών. (Ονορέ ντε Μπαλζάκ "Το μαγικό δέρμα" εκδ. Ηριδανός σελ. 114)
•Την κοίταζα, στην αρχή μ' αυτό το βλέμμα που δεν είναι μόνο το φερέφωνο των ματιών, αλλά στο παραθύρι του προβάλλουν όλες οι αισθήσεις, ανήσυχες κι απολιθωμένες, το βλέμμα που θάθελε ν' αγγίξει, να αιχμαλωτίσει, να πάρει μαζί του το κορμί που κοιτάζει και την ψυχή του μαζί. (Μαρσέλ Προυστ "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" - Από τη μεριά του Σουάν Ι - εκδ. Ηριδανός σελ. 174)
•Ο Έρωτας σημαίνει μια ποσοτική και ποιοτική μεγαλοποίηση του σεξουαλισμού. (Χέρμπερτ Μαρκούζε "Έρως και πολιτισμός" εκδ. Κάλβος σελ. 207)
•Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο, ούτε άνθρωπος, ούτε διάβολος, ούτε πράγμα, που να το θεωρώ τόσο ύποπτο σαν τον έρωτα, που διαποτίζει την ψυχή περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα που να κατακτά και να δεσμεύει την καρδιά όπως ο έρωτας. Έτσι, όταν δεν υπάρχουν τα όπλα που θα τον καταπολεμήσουν, ο έρωτας ωθεί την ψυχή σ' έναν απύθμενο αφανισμό. (Ουμπέρτο Έκο "Το όνομα του Ρόδου" εκδ. Γνώση σελ. 305)
•Μα, αγαπητέ μου Κόστια, όσον καιρό δεν αγαπούσα, ήξερα κι εγώ θαυμάσια τι πράμα είναι ο έρωτας. (Άντον Τσέχοφ "Διηγήματα" εκδ. Ζαχαρόπουλος σελ. 259)
•Υπάρχουν άντρες που σε μερικές στιγμές της ζωής τους φάνηκαν παθιασμένοι εραστές, δεν υπάρχει όμως ούτε ένας που να μπορείς να τον χαρακτηρίσεις "μεγάλο ερωτευμένο". Και στις πιο βίαιες εκδηλώσεις τους, δεν εγκαταλείπονται ποτέ ολοκληρωτικά. Ακόμα κι όταν γονατίζουν μπροστά στην αγαπημένη, εκείνο που σκέφτονται είναι πώς να εξουδετερώσουν την αντίστασή της, πώς να την υποτάξουν σεξουαλικά. Ως το μεδούλι των οστών τους παραμένουν κυριαρχικά, ανεξάρτητα άτομα. Η αγαπημένη γυναίκα αποτελεί μια αξία ανάμεσα σε τόσες άλλες. Θέλουν να την ενσωματώσουν στην ύπαρξή τους κι όχι να καταποντισθούν μέσα της. Για τη γυναίκα, αντίθετα, ο έρωτας είναι η ολόπλευρη εγκατάλειψη για όφελος του αγαπημένου. (Σιμόν Ντε Μπωβουάρ "Το δεύτερο φύλο" εκδ. Γλάρος σελ. 660)
•Γιατί δεν πετάς έξω τα βρωμόγατα, μου είπε κάποτε ένας από τους εραστές μου. Επειδή θα ζήσω μαζί τους περισσότερο καιρό απ' ό,τι με σένα, του απάντησα. (Άνια Μέυλεμπέλτ "Το τέλος της ντροπής" εκδ. Λιβάνης σελ. 176)
•Οι έρωτες είναι σαν τις αυτοκρατορίες: μόλις εξαφανίζεται η ιδέα πάνω στην οποία χτίστηκαν, εξαφανίζονται και αυτοί μαζί της. (Μίλαν Κούντερα "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" εκδ. Εστία σελ. 211)
•Όλοι οι προσδιορισμοί του έρωτα θα έχουν πάντα ένα κοινό σημείο: ο έρωτας είναι κάτι ουσιώδες, μεταμορφώνει τη ζωή σε πεπρωμένο: οι ιστορίες που ξετυλίγονται "πέρα από τον έρωτα", όσο ωραίες κι αν είναι, έχουν ως αναγκαία συνέπεια ένα χαρακτήρα επεισοδιακό. (Μίλαν Κούντερα "Η Αθανασία" εκδ. Εστία σελ. 361)
•Πολοί άνθρωποι όταν ενώνονται σαρκικά έχουν την εντύπωση πως ενώθηκαν και ψυχικά κι εκφράζουν μετά αυτήν την εσφαλμένη πίστη με το να αισθάνονται αυτόματα την ανάγκη να μιλούν στον ενικό. Έτσι εγώ που δεν ανέχομαι μια τέτοια εσφαλμένη αρμονία σώματος και ψυχής δέχτηκα τον ενικό της Έλενας με αντιπάθεια. (Μίλαν Κούντερα "Το αστείο" εκδ. Κάλβος σελ. 234)
•Από τότε όμως που είχε αντιληφθεί πως για πολλούς άντρες η Οντέτ ήταν μια γυναίκα ελκυστική και ποθητή, η γοητεία που είχε για τους άλλους το κορμί της, είχε ζωντανέψει μέσα του μιαν οδυνηρή ανάγκη να κυριαρχήσει πάνω της ολότελα, ως και στην παραμικρότερη άκρη της καρδιάς της. (Μαρσέλ Προυστ "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" - Από τη μεριά του Σουάν ΙΙ - εκδ. Ηριδανός σελ. 100)
•Παρ' όλο που αγάπησε τη Μίριαμ απ' τη στιγμή που την πρωτοείδε, στην τετάρτη γυμνασίου, ταυτόχρονα άρχισε να την μισεί, σαν εμπόδιο, το μοποίο τον απέκλειε από το πλήθος των γυναικών που ένοιωθε πως δικαιούνταν ν' απολαύσει. (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 142)
•Η γυναίκα σου πρέπει να καταλάβει πως την αγαπάς, αλλά πως είσαι και κυνηγός και πως το θήραμά σου δεν τη βάζει σε κίνδυνο. Αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνει καμιά γυναίκα. Όχι,καμιά γυναίκα δεν νοιώθει τον άντρα. (Μίλαν Κούντερα "Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης" εκδ. Οδυσσέας σελ. 39)
•Η μόνη μου παρηγοριά, όταν ανέβαινα να πλαγιάσω, ήταν πως η μαμά θαρχόταν να με φιλήσει όταν θα βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Αυτό το καληνύχτισμα όμως βαστούσε τόσο λίγο, εκείνη ξανακατέβαινε τόσο γρήγορα, ώστε η στιγμή που την άκουγα ν' ανεβαίνει, κι ύστερα να περνά στο διάδρομο με τη διπλή πόρτα, ο ανάλαφρος ήχος απ' το φόρεμά της του κήπου - θαλασσιά μουσελίνα όπου κρέμονταν κορδονάκια από πλεχτή ψάθα - ήταν για μένα μια στιγμή οδυνηρή. Γιατί ανάγγελνε τη στιγμή που θ' ακολουθούσε, όταν θα με άφηνε μόνο, όταν θα ξανακατέβαινε. (Μαρσέλ Προύστ "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" -Από τη μεριά του Σουάν Ι - εκδ. Ηριδανός σελ. 25)•Ζωή σημαίνει να βρωμίζεις τα χέρια σου, σημαίνει να πηδάς στη μέση της γιορτής, σημαίνει να πέφτεις με τα μούτρα. Ζωή σημαίνει να πηγαίνεις πέρα από τον εαυτό σου - προς τα αστέρια. (Λέο Μπουσκάλια "Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις" εκδ. Γλάρος σελ. 201)
•Αν κοιτάξουμε τη ζωή στις μικρές της λεπτομέρειες, πόσο γελοία φαίνονται όλα. Είναι σαν μια σταγόνα νερό ιδωμένη μέσα απ' το μικροσκόπιο, μια μόνη σταγόνα που σφύζει από πρωτόζωα. Πώς γελάμε έτσι που τρέχουν με βιασύνη και παλεύουν το ένα με το άλλο. Είτε εδώ είτε στην περιορισμένη έκταση της ανθρώπινης ζωής, αυτή η τρομερή δραστηριότητα παράγεο κωμικό αποτέλεσμα. (Σοπενάουερ) (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 77)
•Η μεγαλύτερη σοφία είναι να κάνεις υπέρτατο στόχο της ζωής την απόλαυση του παρόντος, γιατί αυτή είναι η μόνη πταγματικότητα, ενώ όλα τ' άλλα είοναι παιχνίδια του νου. (Σοπενάουερ) (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 115)
•Όταν, στο τέλος της ζωής τους, οι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν δεν ήταν άλλο απ' τη ζωή τους. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος απ' την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου. (Σοπενάουερ) (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 139)
•Ο Γκένκα θα μας διδάξει ότι πρέπει να κατοικούμε μόνο στο παρόν. Το χθες και το αύριο δεν υπάρχουν. Παλιές αναμνήσεις, μελλοντικές επιθυμίες, το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν ανησυχία. Ο δρόμος προς την αταραξία βρίσκεται στην παρατήρηση του παρόντος και στην ικανότητα να του επιτρέπουμε να κυλάει ανενόχλητο μαζί με το ποτάμι της συνειδητότητάς μας. (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 176)
•Τι άλλο είναι η ανθρώπινη ζωή παρά ένας ατέλειωτος κύκλος επιθυμίας, ικανοποίησης, πλήξης και πάλι επιθυμίας; Ισχύει άραγε αυτό για όλες τις μορφές ζωής; Για τους ανθρώπους είναι χειρότερο, λέει ο Σοπενάουερ, γιατί όσο αυξάνεται η ευφυία, τόσο αυξάνεται και η ένταση της δυστυχίας. (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 331)
•Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ' ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει απ' την καλή του μεριά, και στο δεύτερο μισό απ' την ανάποδη. Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα. (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 351)
•Ιδωμένη από τη σκοπιά της νεότητας η ζωή είναι ένα απείρως μακρύ μέλλον. Από τη σκοπιά των γηρατειών μοιάζει με ένα πολύ σύντομο παρελθόν. (Σοπενάουερ) (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 393)
•Ο Σοπενάουερ μας προτρέπει να ζήσουμε και να βιώσουμε τη ζωή στο τώρα και να μη ζούμε με την "ελπίδα" κάποιου μελλοντικού καλού. Δυο γενιές αργότερα ο Νίτσε θ' άκουγε την πρόσκλησή του και θ' ανακήρυσσε την ελπίδα τη μεγαλύτερη μάστιγα του ανθρώπου : Κατηγόρησε με τη μεγαλύτερη δριμύτητα τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Χριστιανισμό, επειδή έστρεψαν την προσοχή μας μακριά από τη μοναδική ζωή που διαθέτουμε, προς έναν μελλοντικό απατηλό κόσμο. (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 415)

•Πόσες φορές δεν είδα, πόσες φορές δε λαχταρησα να μιμηθώ, όταν θάμουν ελεύθερος να ζω όπως θέλω, έναν κωπηλάτη που, με παρατημένα τα κουπιά, είχε ξαπλώσει ανάσκελα, με το κεφάλι χαμηλά, στο βάθος της βάρκας του, κι αφήνοντάς τη να πλέει ακυβέρνητη, βλέποντας μόνο τον ουρανό που έφευγε από πάνω του αργά, έδειχνε στο πρόσωπό του την προαπόλαυση της ευτυχίας και της γαλήνης! (Μαρσέλ Προυστ "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" - Από τη μεριά του Σουάν Ι - εκδ. Ηριδανός σελ. 208)
•Μια διατύπωση του Σοπενάουερ που με βοήθησε ήταν η ιδέα ότι η σχετική ευτυχία πηγάζει από τρεις πηγές: απ' αυτό που είσαι, απ' αυτό που έχεις κι απ' αυτό που αντιπροσωπεύεις στα μάτια των άλλων. Εκείνος μας προτρέπει να δίνουμε προσοχή μόνο στο πρώτο και να μη χτίζουμε πάνω στο δεύτερο και στο τρίτο - στο τι έχουμε και στο τι πιστεύουν οι άλλοι για μας - γιατί αυτά τα δύο δεν τα ελέγχουμε. (Ίρβιν Γιάλομ "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" εκδ. Άγρα σελ. 380)