Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Σ’ αγαπώ
Ενα ποίημα για την αγάπη και τον έρωτα από τον Λιβανέζο ποιητή Llyas Abu Shaaka, (1903-1947), που πρωταγωνίστησε στο ρεύμα του Ρομαντισμού τις δεκαετίες του 1930 και 1940 στη πατρίδα του, απελευθερώνοντας την έκφραση των συναισθημάτων στην ποίηση.
.............................................................................
Σ’ αγαπώ περισσότερο απ΄όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,
περισσότερο απ΄όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.
Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,
για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.
Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,
χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.
Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,
σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.
Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,
φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.
Η έμπνευση μου κατοικεί μέσα στα μάτια σου,
τα χείλη σου ενώνονται με τα δικά μου και οδηγούν την ποίηση μου.
Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.
Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
A Dream Within A Dream by Edgar Allan Poe
Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow--
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand--
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep--while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
Romance by Edgar Allan Poe
Romance, who loves to nod and sing
With drowsy head and folded wing
Among the green leaves as they shake
Far down within some shadowy lake,
To me a painted paroquet
Hath been—most familiar bird—
Taught me my alphabet to say,
To lisp my very earliest word
While in the wild wood I did lie,
A child—with a most knowing eye.
Of late, eternal condor years
So shake the very Heaven on high
With tumult as they thunder by,
I have no time for idle cares
Through gazing on the unquiet sky;
And when an hour with calmer wings
Its down upon my spirit flings,
That little time with lyre and rhyme
To while away—forbidden things—
My heart would feel to be a crime
Unless it trembled with the strings.
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
The Love Song of J. Alfred Prufrock by T. S. Eliot
S’io credesse che mia risposta fosse
A persona che mai tornasse al mondo,
Questa fiamma staria senza piu scosse.
Ma perciocche giammai di questo fondo
Non torno vivo alcun, s’i’odo il vero,
Senza tema d’infamia ti rispondo.
Let us go then, you and I,
When the evening is spread out against the sky
Like a patient etherised upon a table;
Let us go, through certain half-deserted streets,
The muttering retreats
Of restless nights in one-night cheap hotels
And sawdust restaurants with oyster-shells:
Streets that follow like a tedious argument
Of insidious intent
To lead you to an overwhelming question...
Oh, do not ask, "What is it?"
Let us go and make our visit.
In the room the women come and go
Talking of Michelangelo.
The yellow fog that rubs its back upon the window-panes,
The yellow smoke that rubs its muzzle on the window-panes,
Licked its tongue into the corners of the evening
Lingered upon the pools that stand in drains,
Let fall upon its back the soot that falls from chimneys,
Slipped by the terrace, made a sudden leap,
And seeing that it was a soft October night,
Curled once about the house, and fell asleep.
And indeed there will be time
For the yellow smoke that slides along the street
Rubbing its back upon the window-panes;
There will be time, there will be time
To prepare a face to meet the faces that you meet;
There will be time to murder and create,
And time for all the works and days of hands
That lift and drop a question on your plate,
Time for you and time for me,
And time yet for a hundred indecisions,
And for a hundred visions and revisions,
Before the taking of a toast and tea.
In the room the women come and go
Talking of Michelangelo.
And indeed there will be time
To wonder, "Do I dare?" and, "Do I dare?"
Time to turn back and descend the stair,
With a bald spot in the middle of my hair—
(They will say: "How his hair is growing thin!")
My morning coat, my collar mounting firmly to the chin,
My necktie rich and modest, but asserted by a simple pin—
(They will say: "But how his arms and legs are thin!")
Do I dare
Disturb the universe?
In a minute there is time
For decisions and revisions which a minute win reverse.
For I have known them all already, known them all—
Have known the evenings, mornings, afternoons,
I have measured out my life with coffee spoons;
I know the voices dying with a dying fall
Beneath the music from a farther room.
So how should I presume?
And I have known the eyes already, known them all—
The eyes that fix you in a formulated phrase,
And when I am formulated, sprawling on a pin,
When I am pinned and wriggling on the wall,
Then how should I begin
To spit out all the butt-ends of my days and ways?
And how should I presume?
And I have known the arms already, known them all—
Arms that are braceleted and white and bare
(But in the lamplight, downed with light brown hair!)
Is it perfume from a dress
That makes me so digress?
Arms that lie along a table, or wrap about a shawl.
And should I then presume?
And how should I begin?
Shall I say, I have gone at dusk through narrow streets
And watched the smoke that rises from the pipes
Of lonely men in shirt-sleeves, leaning out of windows?
I should have been a pair of ragged claws
Scuttling across the floors of silent seas.
. . . . .
And the afternoon, the evening, sleeps so peacefully!
Smoothed by long fingers,
Asleep ... tired ... or it malingers,
Stretched on the floor, here beside you and me.
Should I, after tea and cakes and ices,
Have the strength to force the moment to its crisis?
But though I have wept and fasted, wept and prayed,
Though I have seen my head (grown slightly bald) brought in
upon a platter,
I am no prophet-and here's no great matter;
I have seen the moment of my greatness flicker,
And I have seen the eternal Footman hold my coat, and snicker,
And in short, I was afraid.
And would it have been worth it, after all,
After the cups, the marmalade, the tea,
Among the porcelain, among some talk of you and me,
Would it have been worth while,
To have bitten off the matter with a smile,
To have squeezed the universe into a ball
To roll it towards some overwhelming question,
To say: "I am Lazarus, come from the dead,
Come back to tell you all, I shall tell you all"—
If one, settling a pillow by her head,
Should say: "That is not what I meant at all.
That is not it, at all."
And would it have been worth it, after all,
Would it have been worth while,
After the sunsets and the dooryards and the sprinkled streets,
After the novels, after the teacups, after the skirts that trail along
the floor—
And this, and so much more?—
It is impossible to say just what I mean!
But as if a magic lantern threw the nerves in patterns on a
screen:
Would it have been worth while
If one, settling a pillow or throwing off a shawl,
And turning toward the window, should say:
"That is not it at all,
That is not what I meant, at all."
No! I am not Prince Hamlet, nor was meant to be;
Am an attendant lord, one that will do
To swell a progress, start a scene or two,
Advise the prince; no doubt, an easy tool
Deferential, glad to be of use,
Politic, cautious, and meticulous;
Full of high sentence, but a bit obtuse;
At times, indeed, almost ridiculous—
Almost, at times, the Fool.
I grow old ... I grow old ...
I shall wear the bottoms of my trousers rolled.
Shall I part my hair behind? Do I dare to eat a peach?
I shall wear white flannel trousers, and walk upon the beach.
I have heard the mermaids singing, each to each.
I do not think that they will sing to me.
I have seen them riding seaward on the waves
Combing the white hair of the waves blown back
When the wind blows the water white and black.
We have lingered in the chambers of the sea
By sea-girls wreathed with seaweed red and brown
Till human voices wake us, and we drown.
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Χρόνια πολλά στις γυναίκες του κόσμου, σε όλες μας...
Waris Dirie - ένα λουλούδι της ερήμου
-
Γουόρις στα αφρικανικά σημαίνει «Λουλούδι της ερήμου» και αυτός ήταν και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας της, του πρώτου βιβλίου που εξέδωσε με θέμα το πώς από τις άνυδρες ερήμους της Αφρικής βρέθηκε στις λαμπερές πασαρέλες της διεθνούς μόδας.
Η Γουόρις γεννήθηκε το 1965 στην έρημο της Σομαλίας, κοντά στα σύνορα με την Αιθιοπία. Στην ηλικία των 5 ετών υπέστη την απάνθρωπη διαδικασία του ακρωτηριασμού των γεννητικών της οργάνων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, περίπου 6.000 κορίτσια πέφτουν θύματα αυτού του βάναυσου εθίμου κάθε μέρα. Εγκατέλειψε την οικογένειά της στα 13 της χρόνια, επειδή ο πατέρας της ήθελε να την παντρέψει με έναν 61χρονο που διέθετε πολλές καμήλες, απόδειξη ευημερίας στην αφρικανική ήπειρο. Η ζωή της πήρε αναπάντεχη στροφή όταν την ανακάλυψε ο Τέρενς Ντόνοβαν, φωτογράφος μόδας, και την προώθησε στο χώρο του μόντελινγκ. Ηδη, μια άλλη γυναίκα από τη Σομαλία ήταν διάσημη σε αυτόν τον χώρο, η Ιμάν. Η Γουόρις δούλεψε ως μοντέλο, ενώ βρέθηκε και στον κινηματογράφο, με έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Τζέιμς Μποντ «Living Daylights». Η ταινία γυρίστηκε στο Μαρόκο και η Ντίρι τούς άφησε όλους με ανοιχτό το στόμα, όταν πήρε μέρος σε αγώνα δρόμου με καμήλες κόντρα σε άνδρες «τζόκεϊ» και ήρθε δεύτερη!
Το 1988 η νεαρή Σομαλή μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και δουλεύει για τη Revlon, η οποία την προβάλλει ως «την ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο» Έγινε το πρώτο μοντέλο από την Αφρική που υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο με την εταιρεία καλλυντικών Revlon και έγινε εξώφυλλο στα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας. Αργότερα εμφανίστηκε στο πλευρό του Τίμοθι Ντάλτον στην ταινία JAMES BOND: THE LIVING DAYLIGHTS.
. Η πρώτη δημοσιογράφος που κερδίζει την εμπιστοσύνη της είναι η Μπάρμπαρα Γουόλτερς, στην οποία η Ντίρι εκμυστηρεύεται τον γεννητικό ακρωτηριασμό της, που έγινε όταν ακόμα ήταν παιδί.. Παρά το ότι η ενθύμηση της συγκεκριμένης εμπειρίας είναι πάντοτε οδυνηρή για την Ντίρι, εκείνη δεν διστάζει να την περιγράψει, προκειμένου να κάνει ευρύτερα γνωστό στον κόσμο το πρόβλημα. Ένα παγκόσμιο κύμα συμπάθειας και διαμαρτυρίας ακολούθησε και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν την έχρισε Ειδική Πρέσβειρα του ΟΗΕ. Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνω ν ασκείται κυρίως στην Αφρική, σε αραβικές χώρες και την Ασία, αλλά εξακολουθεί συχνά να ασκείται και από οικογένειες μεταναστών στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία..:
«Οταν ήμουν πέντε χρόνων υπέστην κλειτοριδεκτομή (ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων - FGM, Female Genital Mutilation). Θυμάμαι τη σκηνή σαν τώρα: μου βάζουν μια ρίζα στο στόμα για να αντέξω τον πόνο. Μετά με πλησιάζει η γριά γυναίκα με τη σκουριασμένη λεπίδα στο χέρι, καλυμμένη με ξεραμένο αίμα. Μου δένουν τα μάτια. Επειτα από λίγο αισθάνομαι τη σάρκα μου να κόβεται, τα γεννητικά μου όργανα να κομματιάζονται. Δεν μπορώ καν να περιγράψω ακριβώς την αίσθηση. Πόνος, Θεέ μου, πόσος πόνος! Δεν κουνήθηκα ούτε ίντσα. Ηθελα η μητέρα μου να είναι περήφανη για μένα, αφού οι γονείς μου μού είχαν πει ότι ανάμεσα στα πόδια μου είχα άσχημα πράγματα που έπρεπε να αφαιρεθούν. Αλλά εκείνη η ημέρα στην έρημο άφησε στην ψυχή μου βαθιές πληγές που δεν πρόκειται να επουλωθούν ποτέ. Εκείνη η ημέρα σχεδόν κατέστρεψε τη ζωή μου».
Ωστόσο, κατά έναν τρόπο, η Γουόρις στάθηκε τυχερή. Ενα στα τέσσερα κορίτσια χάνει τη ζωή του στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η οποία είναι εξαιρετικά διαδεδομένη σε 28 χώρες του κόσμου. Αλλωστε με αυτόν τον τρόπο έχασαν τη ζωή τους δύο αδελφές και δύο εξάδελφές της.
Πάντως, η δική της αποφασιστικότητά της δεν μειώθηκε στο ελάχιστο: «Ο FGM είναι καθαρή άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών, μια βάρβαρη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων», διακηρύσσει με πάθος από το όποιο βήμα τής προσφέρεται. «Τα Ηνωμένα Εθνη και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας υπολογίζουν τον αριθμό των θυμάτων αυτού του "εθίμου" σε 150 εκατομμύρια, παγκοσμίως! Ενώ, επίσης εντυπωσιακό, είναι ότι 500.000 από αυτές τις γυναίκες ζουν στην Ευρώπη! Η Γαλλία είναι η μόνη χώρα όπου οι παραβάτες καταδικάζονται, ενώ καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θεωρεί την απειλή του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων βάσιμη δικαιολογία για τη χορήγηση ασύλου».
Το 1997 κυκλοφόρησε η βιογραφία της "Λουλούδι της Ερήμου". Το βιβλίο έτυχε τεράστιας επιτυχίας, μεταφράστηκε σε πενήντα διαφορετικές γλώσσες και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από έντεκα εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Ακολούθησαν τα βιβλία "Αυγή στη Έρημο", "Τα παιδιά της Ερήμου" και "Γράμμα στη μητέρα μου".
Το 2002 εγκαινίασε το Ίδρυμα Γουόρις Ντίρι με έδρα στην Αυστρία. Το ίδρυμα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία σε όλο τον κόσμο για εκστρατείες για την ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης κατά του Ακρωτηριασμού των Γεννητικών Οργάνων των Γυναικών και παρέχει υποστήριξη σε υπάρχουσες καμπάνιες, καθώς και στα θύματα του Α.Γ.Γ.Ο.
Τον Φεβρουάριο του 2005, η Γουόρις Ντίρι συναντήθηκε με 25 υπουργούς από τα κράτη μέλη της Ευρώπης σε ένα συνέδριο για να συζητήσουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν κατά Α.Γ.Γ.Ο. Μετά από αυτή τη διάσκεψη, οι νόμοι έγιναν αυστηρότεροι σε πολλές χώρες και λήφθηκαν μέτρα πρόληψης. Η Γουόρις Ντίρι έχει συναντήσει πολλούς κορυφαίους ευρωπαίους πολιτικούς για τους σκοπούς του Ιδρύματός της και κατάφερε ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση να εισάγει στην ατζέντα της (για πρώτη φορά στην ιστορία της) την καταπολέμηση του ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων. Λόγω ασφυκτικής πίεσης από τη διεθνή κοινότητα, 14 αφρικανικά κράτη έχουν απαγορεύσει τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων των γυναικών από το νόμο από το 2007. Υπάρχουν 150 εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο (πηγή: UNICEF 2006) με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα λόγω Α.Γ.Γ.Ο. Για τα εκατομμύρια των γυναικών και των νεαρών κοριτσιών που υπήρξαν θύματα αυτής της βαρβαρότητας σε όλο τον κόσμο, η Γουόρις Ντίρι έχει γίνει ένα σύμβολο ελπίδας και δικαιοσύνης.
Η Γουόρις Ντίρι έχει κερδίσει πολλά βραβεία και διακρίσεις για το ανθρωπιστικό της έργο και τα βιβλία της. Το 2007 ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί τής απένειμε το Μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής και πρόσφατα ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο ΙΙος το βραβείο My Way.
Σήμερα η 43χρονη Γουόρις είναι ειδική πρέσβειρα του ΟΗΕ για τα γυναικεία δικαιώματα, έχει ταξιδέψει κι έχει δώσει διαλέξεις όπου έχει κληθεί, με στόχο να αφυπνίσει την παγκόσμια κοινότητα στο θέμα αυτού του θεμελιώδους γυναικείου προβλήματος. Εχει παραστεί σε δεκάδες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, ενώ για τον ίδιο σκοπό έχει ιδρύσει στη Βιέννη το «Ιδρυμα Γουόρις Ντίρι», μέσω του οποίου συγκεντρώνει χρήματα για έργα στην πατρίδα της, τη Σομαλία, αλλά και για να μπει ένα τέλος στην κλειτοριδεκτομή, αυτή τη μεσαιωνική πρακτική που συνεχίζει να καταστρέφει εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο, αφαιρώντας από τη ζωή τους θεμελιώδη στοιχεία, όπως η αγάπη και ο αυτοσεβασμός...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)